خبرمهم وبزرگ سوم شعبان چیست؟

میلاد خورشید کربلا وروز پاسدار مبارکباد

 

روز سوم این ماه شریف، بنا بر نقل شیخ طوسى در «مصباح»، روز ولادت با سعادت امام حسین(علیه السلام) است. روزی که خورشید وجود نورانی ومطهر آن حضرت درشهر مدینه منوره ودرخانه مبارک فاطمه وامیرالمومنین (علیهماالسلام)طلوع کرد وچشم ودل آن‌دوبزرگوار را روشن نمود.

درهمین روز، ازجانب امام عصر(عج الله تعالی فرجه الشریف) به «قاسم بن علاء همدانى» وکیل امام حسن عسکرى (علیه السلام) نامه اى رسید که در آن آمده بود: مولاى ما امام حسین (علیه السلام) در روز پنجشنبه، سوم شعبان متولّد شد؛ لذا آن روز را روزه بگیر و این دعا را بخوان:

اَللّـٰهُمَّ اِنّى اَسْئَلُکَ بِحَقِّ الْمَوْلُودِ فى هٰذَا الْیَوْمِ، اَلْمَوْعُودِ بِشَهٰادَتِهِ قَبْلَ اْستِهْلاٰلِهِ وَوِلاٰدَتِهِ،

بَکَتْهُ السَّمٰآءُ وَمَنْ فیهٰا، وَالْأَرْضُ وَمَنْ عَلَیْها، وَلَمّٰا یَطَأْ لاٰبَتَیْها، قَتیلِ الْعَبْرَةِ، وَسَیِّدِ الْأُسْرَةِ،

اَلْمَمْدُودِ بِالنُّصْرَةِ یَوْمَ الْکَرَّةِ، اَلْمُعَوَّضِ مِنْ قَتْلِهِ اَنَّ الْأَئِمَّةَ مِنْ نَسْلِهِ، وَالشِّفٰآءَ فى تُرْبَتِهِ،

والْفَوْزَ مَعَهُ فى اَوْبَتِهِ، والْأَوصِیٰآءَ مِنْ عِتْرَتِهِ، بَعْدَ قٰآئِمِهِمْ وَغَیْبَتِهِ، حَتّىٰ یُدْرِکُوا الْأَوْتٰارَ، وَیَثْأَرُوا الثّٰارَ، وَیُرْضُوا الْجَبّٰارَ،

وَیَکُونُوا خَیْرَ اَنْصٰارٍ، صَلَّى اللهُ عَلَیْهِمْ، مَعَ اخْتِلاٰفِ اللَّیلِ وَالنَّهٰارِ،

اَللّـٰهُمَّ فَبِحَقِّهِمْ اِلَیْکَ اَتَوَسَّلُ، وَاَسْئَلُ سُؤٰالَ مُقْتَرِفٍ مُعْتَرِفٍ،

مُسیئٍ اِلىٰ نَفْسِهِ مِمّٰا فَرَّطَ فى یَوْمِهِ وَاَمْسِهِ، یَسْئَلُکَ الْعِصْمَةَ اِلىٰ مَحَلِّ رَمْسِهِ،

اَللّـٰهُمَّ فَصَلِّ عَلىٰ مُحَمَّدٍ وَعِتْرَتِهِ، وَاحْشُرْنٰا فى زُمْرَتِهِ، وَبَوِّئْنٰا مَعَهُ دٰارَ الْکَرٰامَةِ، وَمَحَلَّ الْإِقٰامَةِ،

اَللّـٰهُمَّ وَکَمٰا اَکْرَمْتَنٰا بِمَعْرِفَتِهِ فَاَکْرِمْنٰا بِزُلْفَتِهِ، وَارْزُقْنٰا مُرٰافَقَتَهُ وَسٰابِقَتَهُ،

وَاجْعَلْنٰا مِمَّنْ یُسَلِّمُ لِأَمْرِهِ، وَیُکْثِرُ الصَّلاٰةَ عَلَیْهِ عِنْدَ ذِکْرِهِ، وَعَلىٰ جَمیعِ اَوْصِیٰآئِهِ وَاَهْلِ اَصْفِیٰآئِهِ،

اَلْمَمْدُودینَ مِنْکَ بِالْعَدَدِ الْإِثْنَىْ عَشَرَ، اَلنُّجُومِ الزُّهَرِ، وَالْحُجَجِ عَلىٰ جَمیعِ الْبَشَرِ،

اَللّـٰهُمَّ وَهَبْ لَنٰا فى هٰذَا الْیَوْمِ خَیْرَ مَوْهِبَةٍ، وَاَنْجِحْ لَنٰا فیهِ کُلَّ طَلِبَةٍ، کَمٰا وَهَبْتَ الْحُسَیْنَ لِمُحَمَّدٍ جَدِّهِ، وَعٰاذَ فُطْرُسُ بِمَهْدِهِ،

فَنَحْنُ عٰائِذُونَ بِقَبْرِهِ مِنْ بَعْدِهِ، نَشْهَدُ تُرْبَتَهُ، وَننْتَظِرُ اَوْبَتَهُ، آمینَ رَبَّ الْعٰالَمینَ.

پس از آن، این دعا را که به دعاى امام حسین (علیه السلام) معروف است مى خوانى. این دعا آخرین دعایى است که آن حضرت در روز عاشورا (همان روزى که دشمنانش زیاد بودند) خواند:

اَللّـٰهُمَّ اَنْتَ مُتَعٰالِى الْمَکٰانِ، عَظیمُ الْجَبَرُوتِ، شَدیدُ الْمِحٰالِ، غَنِىٌّ عَنِ الْخَلاٰیِقِ،

عَریضُ الْکِبْرِیٰآءِ، قٰادِرٌ عَلىٰ مٰا تَشٰآءُ، قَریبُ الرَّحْمَةِ، صٰادِقُ الْوَعْدِ، سٰابِغُ النِّعْمَةِ، حَسَنُ الْبَلاٰءِ،

قَریبٌ إذٰا دُعیتَ، مُحیطٌ بِمٰا خَلَقْتَ، قٰابِلُ التَّوْبَةِ لِمَنْ تٰابَ اِلَیْکَ، قٰادِرٌ عَلىٰ مٰا اَرَدْتَ،

وَمُدْرِکٌ مٰا طَلَبْتَ، وَشَکُورٌ اِذٰا شُکِرْتَ، وَذَکُورٌ اِذٰا ذُکِرْتَ،

اَدْعُوکَ مُحْتٰاجاً، وَاَرْغَبُ اِلَیْکَ فَقیراً، وَاَفْزَعُ اِلَیْکَ خٰآئِفاً،

وَاَبْکى اِلَیْکَ مَکْرُوباً، وَاَسْتَعینُ بِکَ ضَعیفاً، وَاَتوَکَّلُ عَلَیْکَ کٰافِیاً... .

در ذیل این دعا قسمتى دیده مى شود که جنبه خصوصى دارد، زیرا امام (علیه السلام) عرض مى کند: «خدایا بین ما، و قوم ما به حق داورى کن! آنها به ما نیرنگ زدند (ما را دعوت کردند و اعلام وفادارى نمودند ولى) دست از یارى ما برداشتند و راه مکر و فریب را پیش گرفتند، آماده کشتن ما شدند در حالى که ما عترت پیامبر تو و فرزندان حبیبت محمد بن عبدالله (صلى الله علیه وآله) هستیم همان کسى که او را به نبوّت برگزیدى و امین وحى ساختى» سپس عرضه داشت:

فَاجْعَلْ لَنٰا مِنْ اَمْرِنٰا فَرَجاً وَمَخْرَجاً، بِرَحْمَتِکَ یٰا اَرْحَمَ الرّٰاحِمینَ.

ابن عیّاش گفت: از حسین بن علىّ بزوفرى شنیدم که مى گفت حضرت صادق (علیه السلام) این دعا را در این روز مى خواند و فرمود که این دُعا از دعاهاى روز سوم شعبان است و آن روز ولادت حسین علیه السلام است. 

. 

امّا کیفیت ولادت آن امام مهربان وشهید

 

شیخ طوسى رحمه اللّه و دیگران به سند معتبر از حضرت امام رضا علیه السّلام نقل کرده اند که چون حضرت امام حسین علیه السّلام متولد شد، حضرت رسول (صلى الله علیه و آله)  به اسْماء بنت عُمَیْس فرمودند که بیاور فرزند مرا اى اَسْماء،

اَسْماء گفت : آن حضرت را در جامه سفیدى پیچیده به خدمت حضرت رسول (صلى اللّه علیه و آله و سلّم) بردم ، حضرت او را گرفت و در دامن گذاشت و در گوش راست او اذان و در گوش چپش اقامه گفت. 

پس جبرئیل نازل شد و عرضه داشت یارسول الله، خداوند ترا سلام مى رساند ومى فرماید که چون على (علیه السّلام) نسبت به تو به منزله هارون نسبت به موسى (علیهماالسلام) است، پس او را به اسم پسر کوچک هارون نام کن که شبیرنام داشت و چون زبان تو عربى است او را حسین نام بگذار. پس حضرت رسول (صلى اللّه علیه و آله) حسین را بوسید وگریست و فرمود که ترا مصیبتى عظیم در پیش است، خداوندا لعنت کن کشنده او را، سپس فرمود که اَسْماء این خبر را به فاطمه مگو.

چون روز هفتم شد حضرت رسول (صلى اللّه علیه و آله) فرمود که بیاور فرزند مرا، چون او را به نزد آن حضرت بردم گوسفند سیاه وسفیدى براى او عقیقه کرد، یک رانش را به قابله داد و سرامام حسین (علیه السلام) را تراشید و به وزن موى سرش نقره صدقه دادو خلوق بر سرش مالید، پس او رابر دامن خود گذاشت و فرمود:اى ابا عبداللّه ! چه بسیار گران است بر من کشته شدن تو، پس بسیار گریست.

اَسماء گفت : پدر و مادرم فداى تو ای رسول خدا این چه سخنی است که در روز اوّل ولادت گفتى و امروز نیز میفرمائى و گریه مى کنى ؟! حضرت فرمود: گریه میکنم بر این فرزند دلبندم که گروهى کافر ستمکار از بنى امیّه او را خواهند کشت ، خدا نرساند به آنها شفاعت مرا، می‌کشد حسین را مردى که رخنه در دین من خواهد کرد و به خداوند عظیم کافر خواهد شد. سپس فرمود: خداوندا درخواست میکنم از تو در حقّ این دو فرزندم آنچه راکه درخواست کرد ابراهیم در حقّ فرزندان خود، خداوندا تو دوست بدار ایشان را و دوست دار هر که دوست مى دارد ایشان را و لعنت کن هر که ایشان را دشمن میدارد لعنتى چندان که آسمان و زمین را پر کند. 

شیخ صدوق و ابن قولویه و دیگران از حضرت صادق(علیه السّلام) روایت کرده اند که چون امام حسین علیه السّلام متولّد شد خدای متعال جبرئیل را امر فرمود که باهزارملک نازل شود تا ازجانب خداوند وازجانب خود تهنیت بگوید حضرت رسول (صلى اللّه علیه و آله و سلّم) را، 

پس چون جبرئیل نازل شد گذرش افتاد به ملکی بنام فطرس که از حاملان عرش الهی بود ودرجزیره اى ازجزایر دریا زندگی می‌کرد ‌‌. داستانش ازاین قراراست که وقتى خدای متعال  او را امرى فرموده بود او کندى کرده بود پس خداوند بالش را در هم شکسته بود و او را در آن جزیره انداخته بود فطرس هفتصد سال در آنجا خدارا عبادت کرد تا روزى که امام حسین علیه السّلام متولّد شد.

و به روایتى دیگر خداوند او را مخیّر گردانید میان عذاب دنیا و آخرت، و او عذاب دنیا را اختیار کرد. 

وقتی دید که جبرئیل با ملائکه فرود مى آیند از جبرئیل پرسید که اراده کجا دارید؟ گفت : چون خداوند نعمتى به محمّد (صلى اللّه علیه و آله و سلّم) کرامت فرموده است مرا فرستاده است که او را مبارک باد بگویم، فطرس ملک گفت : اى جبرئیل ! مرا نیز با خود ببر شاید پیامبر براى من دعا کند تا خداوند از من بگذرد. پس جبرئیل او را با خود برداشت و چون به خدمت پیامبر(صلى اللّه علیه و آله و سلّم) رسید تهنیت و تحّیت گفت و شرح حال فطرس را به بیان کرد.

حضرت فرمود به او بگو که خود را به این مولود مبارک بمالد و به مکان خود بر گردد. فطرس خود را به امام حسین( علیه السّلام) مالید،بال درآورد و بالا رفت وعرض کرد: یا رسول اللّه ! همانا زود باشد که این مولود را امّت تو شهید کنند و به خاطر این نعمتى که از او به من رسید اوبرمن حقی داردو آن اینکه هرکس  او را زیارت کند من زیارت او را به حضرت حسین (علیه السّلام) میرسانم ، و هر که بر او سلام کند من سلامش رابه او میرسانم ، و هر که بر او صلوات بفرستد من صلواتش را به او میرسانم .

و موافق روایت دیگر چون فطرس به آسمان بالا رفت مى گفت کیست مثل من، حال آنکه من آزاد کرده حسین بن علىّ و فاطمه و محمّدم (علیهم السّلام) 

 

ابن شهر آشوب روایت کرده که هنگام ولادت امام حسین( علیه السّلام) فاطمه زهرا(علیهاالسلام) مریض شد و شیرش خشک گردید رسول خدا (صلى اللّه علیه و آله و سلّم) دایه طلب کرد اما یافت نشد پس ‍خود آن حضرت تشریف آورد به حجره فاطمه (علیهاالسلام) و انگشت ابهام خود را در دهان حسین گذاشت و او مى مکید. بعضى گفته اند که زبان مبارک را در دهان حسین (علیه السّلام) گذاشت و اومی مکید

تا چهل شبانه روز، رزق حسین علیه السّلام را خدای متعال از زبان پیغمبر (صلى اللّه علیه و آله و سلّم) میداد تا آنجا که روئید گوشت حسین (علیه السّلام) از گوشت (پیغمر صلى اللّه علیه و آله و سلّم) و روایات به این مضمون بسیار است. 

 

و در علل الشّرایع روایت شده که حال امام حسین(علیه السّلام) در شیر خوردن بدین منوال بود تا آنکه روئید گوشت او ازگوشت پیغمبر (صلى اللّه علیه و آله و سلّم) و شیر نیاشامید از فاطمه (علیهاالسلام) و نه از غیر فاطمه. 

 

و شیخ کلینى از حضرت صادق (علیه السّلام) روایت کرده که امام حسین (علیه السّلام) از فاطمه زهرا (سلام الله علیها) واز زنى دیگر شیر نیاشامید. او را به خدمت پیغمبر مى بردندو حضرت ابهام مبارک را در دهان او میگذاشت و او مى مکید واین مکیدن اورا، دو سه روز کافى بود. پس گوشت و خون حسین (علیه السّلام) ازگوشت و خون حضرت رسول (صلى اللّه علیه و آله و سلّم) پیدا شد و هیچ فرزندى جز عیسى بن مریم و حسین بن على، شش ماهه از مادر متولّد نشد. 

 

(برگرفته ازنرم افزار مفاتیح نوین ونرم افزارمنتهی الامال)